Yazar Ingrid Persaud (Fotoğraf kullanımı için kendisinden izin alınmıştır.)
Baba-oğul ilişkisini anlatan mizahi, dokunaklı ve sürükleyici bir hikayeyle Trinidad ve Tobago doğumlu yazar Ingrid Persaud, Karayip bölgesini kapsayan 2017 Commonwealth Kısa Hikaye ödülünü kaptı; aynı zamanda kendisi bu senenin genel galibi [1]. “The Sweet Sop” ta [2], aşk ve ölümle ilgili çetrefilli temaları zorlanmadan keşfedip tatsız bir ilişkiyi her türden çikolatayla hoşça tatlandırıyor.
Global Voices özellikle ödülü, yazıları ve Karayip edebiyatı hakkında sorular sordu.
Global Voices (GV): Bu senenin Commonwealth Kısa Hikaye (Karayip) ödülünü kazandınız, tebrik ederiz! Başarı hikayenize baktığımızda ilk olarak yazar olmayı tercih ettiğinizi ve bu ödülü kazanabilecek bir yerlerden gelmediğinizi görüyoruz ama uzun süredir sanatınızı bilediniz. Bize bu yolculuğu anlatır mısınız?
Ingrid Persaud (IP): Tamamen biçimlenmiş bir yazar fikri, sadece dahiyane bir efsane şeklidir. Kelimelerin kaymasını, düşmesini ve oynama şeklini anlamaya çalışırken son beş yıldır ısrarla yazıyorum. Bir roman [3] yazdım ve biri üzerinde daha çalışmaktayım. Kısa hikayeler yazmıyordum, ödül bu yazım biçime daha ciddi bakmam konusunda beni teşvik etti.
Yazarlık yolculuğum biraz karmaşık. İki hayatım daha vardı. Akademik avukat(idim) ve sonrasında bir sanatçı olarak eğitim aldım. Geçmişe baktığımda bunları birbirine bağlayan köprü kelimelerin gücüydü.
GV: Özgünlüğü, karakterizasyonu ve mizah gücüyle jüri heyetini bu kadar etkileyen “The Sweet Sop” un güzelliği, açıkça Trinidadian sesiyle evrensel deneyimlerden bahsetmesi. Bunu nasıl başardınız?
IP: Karayip dili, örneğin, sorgulamadan kabul ettiğimiz İrlanda ve İskoç dili kadar belirgin ve kolayca anlaşılabilir bir dildir. Bence şu anki neslin yazarları Karayip dilini ‘’lehçe’’ ya da ‘’ birinci ulusal dil’’ şeklinde ötekileştirmeye karşı duruyor. İnsanlığın anlattıldığı iyi hikaye ve şiirler her zaman kendine bir yer bulacaktır. Trini mizahi beni mutlu ediyor ve başkalarına ulaşıp onları etkiliyor olmasından memnunum.
GV: Blog yazmak yazarlık yeteneklerinizi geliştirme konusunda faydalı mıydı, özellikle de kısa hikaye için? Bir yazar olarak size ne getirdi?
IP: Düzenli yazan bir blogger değilim ama bu işe başlamak, yazmayı hayatımın daha merkezi bir parçası haline getirdi. Londra’dan Barbados’a taşındık ve bu yeni hayatta kendimi haftada 900 kelimelik bir makale yazmaya şartladım. Kulağa az geliyor ama yapıyı ve disiplini oturtmamı sağladı, beni daha gözlemci yaptı. Notes From A Small Rock [4] okuyuculardan geri bildirim almamı ve tecrübe kazanmamı sağladı. Gerçekten bu canavarı daha sık beslemem gerek.
GV: Sadece bir yazar değilsiniz, aynı zamanda bir annesiniz de. Ödülü kazandığınızda aileniz nasıl bir tepki verdi? Bir anne, eş ve yazar olmayı nasıl dengede tutuyorsunuz?
IP: Bütün aile gururlandı. İkizlerimiz bile ödülümün ‘’cool’’ olmasıyla ilgili bir şeyler söylediler. Oğullarım benim sorumluluğumda ta ki önümüzdeki yıl üniversiteye gidene kadar ve böylece onların ihtiyaçlarına göre benim dünyam şekillenecek. Bu benim seçimim. Yazmak için ayırdığım zaman ve zihinsel alan da kutsal ancak bu daha çok tatil ve dönem sonlarına ya da çocukların sınavları olup olmadığına bağlı. Kocam(ekonomist), yazdıklarımı inanılmaz derecede destekliyor, çünkü onun çalışmaları üzerinde duruyorum. Bir takım olarak çalışıyoruz, uzlaşarak ve mücadele vererek.
Ingrid Persaud (Fotoğraf kullanımı için kendisinden izin alınmıştır.)
GV: Sosyal medya çalışmalarınızı ilerletip paylaşmanıza ve diğer Karayip’ li yazarlarla bağlantı kurmanıza nasıl etki etti?
IP: Facebook ve Twitter’ da çok fazla zaman harcıyorum ve bahanem de var çünkü 14-21 millik bir adada yaşıyorum. Dünyadaki diğer yazarlarla etkileşime girmek için bir portal olduğu gibi aynı zamanda haber servisleriyle ve çeşitli yayınlar için de bir arayüz. Ancak asla sanal bir arkadaşın, öğlen yemeğini akşam yemeğine çevirip geceye kadar muhabbet edip güldüğümüz türden arkadaşlarla bir olmayacağının da farkındayım.
GV: Diğer yazarlardan bahsetmişken size hangisi ilham verdi?
IP: Kendi yazılarımda karşılaştığım zorlukları alt edebilecek şekilde stratejik açıdan ve genel görüş hakkında bir şeyler yakalayabilmek için çok okudum. Sanatıma Olive Senior [5]’un çalışmaları ilham verdi. Faulkner [6]’ın As I Lay Dying [7] adlı eserini itiraf edebileceğimden çok kez tekrar tekrar okudum. Bu yazın en iyi keşfi, Anuk Arudpragasam’ın yazdığı The Story of a Brief Marriage [8].
GV: Karayip edebiyatının evrimleştiğini ve sesinizin nereye uyacağını nasıl fark ettiniz?
IP: Karayipler, dünya çapında edebiyat üreten gururlu bir geleneğe sahiptir ve biz bunu Kei Miller [9], Vahni Capildeo [10], Marlon James [11], Barbara Jenkins [12], Jacob Ross [13] ve Sharon Millar [14]gibi yazarların ve şairlerin otantik ve benzersiz sesleriyle yapmaya devam ediyoruz. Zamanla daha fazla çalışma ürettiğimde, sesim bir yer bulabilir. Ancak bu eleştirmenlerin işi, benim görevim durmadan yazmak.
GV: Bölgesel yazarlara ilham vermek adına herhangi bir tavsiyeniz var mı, özellikle bayan yazarlar için?
IP: Kendinize olan saygı ve kibarlığınızı yitirmeyin. Yazma zamanlarınızı kutsallaştırın. Yazmadığınız zaman okuyor zorundasınız. Yazarların izin günü yoktur çünkü herhangi bir yerden malzeme çıkabilir- belki laf arasında belki ekmek kuyruğunda. Belki de sadece hafıza süzgeciniz yetecek yine de hareket halindeyken bile not almanızı tavsiye ederim. Ve ilham perisini beklemeyin. Bu kadın bu sabah geç kalktı ve trafiğe takıldı. En iyisi siz şu an yazmaya başlayın, o size sonradan katılacak.
GV: Son olarak, Commonwealth Kısa Hikaye ödülünü kazanmak sizin için ne anlama geliyor ve kariyerinizin gidişatını nasıl etkileyeceğinizi düşünüyorsunuz?
IP: Ödül, Commonwealth’ ten fantastik yazarlarla temasa geçmeme yardımcı oldu, uzun süre hayatımda kalmasını istediğim insanlarla. Bir yazarın hayatının taleplerini karşılamak için bana daha fazla güven ve direnç kazandırdı. Ancak aynı zamanda belki bir sonraki yazacağım şeyin de o kadar da iyi olmayacağı konusunda beni biraz korkutuyor.